مراحل زایمان طبیعی و تاثیر دارو های بی حسی در روند زایمان

مراحل زایمان طبیعی

تعجب آور نیست که اغلب زایمان را کار شاق می نامند. زایمان سخت ترین کار جسمانی است که زن تاکنون انجام داده است. یک رشته تغییرات هورمونی پیچیده بین مادر و جنین این فرایند را آغاز می کند، که به طور طبیعی به سه مرحله تقسیم می شود.

گشاد شدن و محو شدن دهانه رحم

این طولانی ترین مرحله زایمان است که به طور متوسط 12 تا 14 ساعت در زایمان اول و 4 تا 6 ساعت در زایمان های بعدی طول می کشد. انقباض های رحم به تدریج بیشتر و قوی تر شده و باعث می شود که دهانه رحم (گلوی رحم) گشاد و نازک و محو شود و مجرایی را از رحم به مجرای تولد یا واژن تشکیل دهد.

خارج شدن بچه

این مرحله بسیار کوتاهتر است و تقریباً 50 دقیقه در زایمان اول و 20 دقیقه در زایمان های بعدی به طول می انجامد. انقباض های قوی رحم ادامه می یابند ولی مادر نیز احساس می کند به طور طبیعی مایل است با عضلات شکم خود فشار دهد. هنگامی که او با هر انقباض این کار را انجام می دهد، بچه را به سمت پایین و بیرون می راند.

خارج شدن جفت

زایمان با چند انقباض و فشار نهایی به پایان می رسد. این باعث می شودکه جفت از جداره رحم جدا شده و ظرف 5 تا 10 دقیقه خارج می شود.

* سر نوزاد برای کمک کردن به مغز که کاملاً رشد کرده است، نسبت به تنه و پاها بزرگ است. به علاوه، صورت گرد با گونه های تپل و چشمان بزرگ، باعث میشود که بزرگسالان به نوزاد نزدیک شوند، آن را بلند کرده و بغل کنند.

انواع دارو در زایمان طبیعی

چند نوع دارو در بیش از 80 درصد زایمان های آمریکای شمالی مصرف می شوند.

 داروهای مسکن

  که برای کاهش درد مصرف می شوند، ممکن است در مقادیر کم در طول زایمان تجویز شوند تا به مادر کمک کنند، آرامیده باشد.

داروهای بی حسی

نوع قوی تر داروهای مسکن هستند که جلوی احساس را می گیرند.

• بی حسی نخاعی

درحال حاضر، رایج ترین روش برای کنترل کردن درد در طول زایمان، بی حسی نخاعی است که به موجب آن داروی موضعی تسکین دهنده درد به طور مداوم از طریق سوند به فضای کوچکی در ستون مهره های پایین وارد می شود. برخلاف روش های قدیمی مسدود کردن نخاع که کل نیمه پایین بدن را بی حس می کند، بی حسی نخاعی کاهش درد را به ناحیه لگن محدود می کند. چون مادر توانایی احساس کردن فشار انقباض ها و حرکت دادن تنه و پاهای خود را حفظ می کند، می تواند در مرحله دوم زایمان فشار وارد آورد.

با اینکه داروهای مسکن به زنان کمک می کنند تا با زایمان کنار بیایند و دکترها را قادر می سازند تا مداخله های پزشکی لازم را انجام دهند، اما می توانند مشکلاتی را نیز به بار آورند. برای مثال: بی حسی نخاعی ، انقباض های رحم را ضعیف می کند. در نتیجه زایمان طولانی می شود و چون داروها به سرعت از جفت رد می شوند، نوزادانی که در معرض آنها قرار می گیرند نمرات آپگار پایین تری می گیرند، خواب آلوده می شوند، در مدت تغذیه ضعیف مک می زنند، و هنگام بیداری تحریک پذیر هستند.

آیا مقادیر زیاد دارو در زایمان تاثیر مداوم بر رشد جسمانی و عقلانی نوزاد دارد؟

برخی پژوهشگران معتقدند که چنین است، اما یافته های آنها به چالش طلبیده شده اند. استفاده از دارو ممکن است با عوامل خطر دیگری ارتباط داشته باشد که می توانند عواقب بلند مدت را در برخی از تحقیقات توجیه کنند ولی برای مشخص کردن این تاثیرات، به پژوهش بیشتری نیاز هست. در عین حال، تاثیر منفی این داروها بر سازگاری نوزادان، از گرایش جاری به محدود کردن مصرف آنها حمایت می کند.