کودک گریه می کند

یکی از کارهایی که کودکان به خوبی از عهده آن بر می آیند، گریه کردن است. تمام کودکان گریه می کنند، برخی بیشتر و برخی کمتر و چنین به نظر می رسد که نگرانی تمام والدین بر سر آن است که کودکشان کم یا زیاد گریه می کند. دیده شده است که میزان معینی از گریه کردن را یکی از والدین طبیعی تلقی می کند، ولی پدر و مادر دیگری آن را بیش از حد آزاردهنده می داند.

اجازه دهید بیش از آنکه راه حل هایی را برای گریه کردن ارائه دهیم، واقعیت های سود مندی را برای شما بازگو کنم.

* گریه کردن یکی از راههای طبیعی کودکان، برای برقراری ارتباط است. در حدود یک ماهگی گریه کودک شکل خاصی می گیرد به گونه ای که مادر می تواند صدای گریه کودک خود را از گریه کودکان دیگر تشخیص دهد و همچنین، بین گریه ناشی از گرسنگی، عصبانیت و بداخلاقی کودک تفاوت بگذارد.

* گریه کردن کودکان برای ورزش دادن ششهایشان نیست. تنفس تمام ورزشی را که ششهایشان نیازمند است، انجام می دهد.

* کودکان زیر سه ما «لوس» نمی شوند. نوزادان، ابتدایی ترین برداشت از دنیا و ارتباطات را از پاسخ های اطرافیانشان به دست می آورند. اگر به آنها توجه محبت آمیزی شده باشد، این برداشت سعادتمندانه خواهد بود. بررسی دکتر ماری ورث در این مورد نشان می دهد که کودکانی که نسبت به گریه آنها به علت این باور غلط که توجه نشان دادن باعث لوس کردن کودک می شود بی توجهی نشان داده شده است. بعداً در سال اول زندگی، به دفعات بیشتر و به مدت طولانی تری گریه می کردند.

* با این حال، یک کودک چهار یا پنج ماهه ممکن است، یاد بگیرد که برای جلب توجه گریه کند. این انسان های کوچک، دوست دارند که با پدر و مادرشان و دیگر اعضای خانواده باشند. بنابراین، وقتی درمی یابند که وقتی صدا بزنند کسی پاسخ خواهد داد و تنها دست آویز برای صدا زدن، گریه کردن است، چرا چنین نکنند؟ این کار موثر واقع می شود!

متعادل رفتار کنید

فرض ما بر این است که شما می خواهید کودکتان احساس دوست داشته شدن و مورد توجه قرار گرفتن بکند، ولی از شما انتظار نداشته باشد که برده صدا زدن های او باشید.این زمان است که باید معقول باشید. زمانی که می دانید خطری او راتهدید نمی کند، گرسنه نیست، خودش را خیس نکرده است، درد نمی کشد و بیمار نیست و شما تا می خواهید یک چرت کوتاه بزنید، بداخلاقی می کند، بد نیست که چند دقیقه برای جلب توجه شما صبر کند. چند لحظه صبر کند تا گفتگوهایتان تمام شود و سپس به سراغ او بروید. ولی اگر به شدت گریه می کند و فریاد می کشد و یا به هق هق افتاده است، هرچه در دستتان است زمین بگذارید و بی درنگ به سراغ او بروید. پاسخ شما، بستگی به قضاوت شما دارد. موقعیت هر چه باشد، هیچ گاه اجازه ندهید که نوزاد زیاد گریه کند. با این حال او باید یاد بگیرد که شما کمک رسان او هستید، نه برده و غلام حلقه به گوش او.

چگونه کودک بد اخلاق را آرام کنیم

بیشتر نوزادان، یک زمان «بد اخلاق شدن» دارند که معمولاً در ساعت های معینی از روز فرا می رسد. بیشتر مواقع، بد اخلاق شدن شکایت کردن به علت قولنج (دلپیچه) است که معمولاً حدود دو تا چهار هفته پس ازتولد، آغاز می شود و پس از آن، در حدود سه ماهگی بدون هیچ دلیل مشخصی، ناپدید می شود از روش های زیر، برای آرام کردن کودکی که واضحاً ناراحت است، استفاده کنید.

* کودک را در یک پتوی سفت بپیچید و او را به پهلو در گهواره بگذارید. پشت او یک حوله لوله شده یا پتو بگذارید و یا پشتش را به دیواره کنار گهواره تکیه دهید. برخی کودکان هنگامی که در گوشه قرار می گیرند، احساس امنیت بیشتری می کنند.

* کودک را حرکت دهید. این روش بسیاری از کودکان را راحت می کند. او را تکان دهید، راه ببرید، روی یک صندلی متحرک بنشانید... (در مورد صندلی متحرک، اطمینان یابید که موارد ایمنی را رعایت کرده اید.)

* هنگامی که کودک بد خلقی می کند، نوزاد را در ساک مخصوص نوزادان قرار دهید و بر پشت خود آویزان کنید. در حالی که به کارهای خودتان می پردازید نوزاد را به این سو و آن سو ببرید.

* اگر به نظر میرسد کودک، قولنج (کولیک) شده است، او را روی شانه خود بگذارید و بر پشت نوزاد بزنید یا روی پایتان بگذارید و پشتش را بمالید.

* او را با موسیقی آرام یا با نوار صدای آرام بخش خودتان (که ترانه ای می خوانید یا با صدای آرام سخن می گویید) آرام کنید.

* پاهای کودک را در آب ولرم بگذارید. مطالعه ای که در مرکز نوزادان پرینستون انجام شد و در سال 1987 در کتابچه راهنمای والدین چاپ شد، نشان می دهد که این روش، در مورد بسیاری از کودکان مفید و موثر است.

به جسم کودک نزدیک باشید

چه کودک گریه کند و چه نکند، او را زیاد در آغوش بگیرید، تکان دهید و نوازش کنید؛ حتی اگر کودک می تواند به راحتی شیشه شیرش را نگه دارد، هنگام غذا خوردن او را در آغوش بگیرید. برای نوزادان بزرگتر نیز ترانه یا کتاب بخوانید. کودکان نیازمند نوازش و نزدیکی جسمی هستند که احساس کنند که آنها را دوست دارند.

او را به محیط پیرامونش علاقه مند کنید

فرض کنیم، نوزاد شما اطمینان دارد که وقتی شما را صدا بزند بلافاصله به سراغش خواهید رفت، زیرا ما مطمئناً پیشنهاد نمی کنیم حتی در جای کاملاً امن، او را به حال خود بگذارید و به گریه های او بی توجهی کنید. اکنون، برای کودک زمان آن رسیده است که کمی استقلال یابد و به جای آنکه کاملاً برای سرگرم شدن و برانگیخته شدن به شما وابسته باشد، یاد بگیرد که هر از چند گاه بتواند خود را سرگرم کند. اسباب بازی های مطمئن زیادی وجود دارند که می توانید در گهواره کودکتان بگذارید؛ ولی ما پیشنهاد می کنیم که پس از مدتی، تعداد آنها را کاهش دهید. بسیاری از آنها برای نوزادانی طراحی شده اند که هنوز نمی توانند، بنشینند و تنها با نگاه کردن به آن سرگرم می شوند. نوزادان از ماشین ها و اسباب بازی هایی که حرکت می کنند، لذت می برند. آنها دوست دارند که به صورتکها نگاه کنند و شما می توانید عکس های مجله ها را به دیواره گهواره بچسبانید. اطمینان یابید که اسباب بازی ها به اندازه کافی نرم هستند و مزاحم خواب کودک نمی شوند. همچنین از آنها نمی توانند به عنوان پله از گهواره استفاده کند (در مورد کودکانی که این کار را یاد گرفته اند).

به او بفهمانید که وقت خواب است

گاهی پیش می آید که شما هر کار ممکنی را کرده اید و مطمئن هستید که کودک هیچ مشکل جسمی یا بیماری ندارد، ولی با این حال زمانی که او را به گهواره می گذارید، گریه می کند، در این موارد، برنامه زیر را اجرا کنید: او را تکان دهید، آرام کنید و مهربانانه در گهواره بگذارید و به پشتش بزنید. اتاق را ترک کنید. اجازه دهید که برای ده پانزده دقیقه گریه کند و سپس، برگردید و همان کارهای آرام کننده را تکرار کنید. دوباره اتاق را ترک کنید و ده پانزده دقیقه دیگر صبر کنید و دوباره همان برنامه را تکرار کنید. بدین ترتیب، کودک یاد خواهد گرفت که این کارها به معنای آن است که هنگام خواب فرا رسیده و شما انتظار دارید که او بخوابد.